Ze is de camper ingestapt en klom verrukt op de bank die altijd haar bed was. Met glinster ogen keek ze ons aan. “Papa, mama, weet je nog?” Ik keek verbaasd naar Arthur. Is het normaal voor een kind van twee om zich te herinneren dat ze een half jaar daarvoor in de camper heeft geslapen? “Wat weten we nog?”, vroeg ik haar. Ik kreeg geen antwoord en bedacht me dat dat waarschijnlijk nog iets te moeilijk voor haar was. “Ja Ylva, wij weten het nog,” zei ik.

Ik loop langs de rijke druiventakken vol met rijpe druiven. De rust van de groene vallei onthaast ieder mens. Als je goed oplet hoor je alleen het geruis van de wind door de bladeren van de bomen, het getingel van de windvangers en het kalme kabbelen van water. De kruiden en vruchten groeien volop en mijn vrienden bevinden zich in een waar paradijs. Maar ik niet… Ik zie de scherpe punten van beilen, seizen en messen. De giftige planten en trappen en muren waar ze zo vanaf kan vallen. Er is overal water waar ze op een onoplettend ogenblik in kan verdrinken. Kortom ik ben de moeder van een 2,5 jarige eigenwijze, o zo zelfstandige dochter die graag op ontdekkingstocht gaat. Voor mensen zonder kinderen is het niet uit te leggen hoe hun paradijs een doolhof vol gevaren is voor deze onderzoekende peuter.

De eigenaar van het land heeft diepgaande en intelligente ogen waarin ik een zweem van angst en verbitterdheid meen te bespeuren. “Ik denk dat we geen hoop moeten hebben voor de mensheid,” vertelt hij me tijdens een gesprek over de toestand in de wereld, terwijl hij me het terrein laat zien. “Hoop is alles wat we hebben.” Antwoordt ik hem. Ik denk aan hoe ik een half leven net zo teleurgesteld was in de mensheid dat het me helemaal de put in bracht en hoe dat in de loop der tijd veranderd is. “De mens is niet in staat om te leren. Daar hoeven we echt helemaal niets van te verwachten,” reageert hij. “Zo dacht ik vroeger ook,” vertel ik hem. “Weet je, ik ben persoonlijk op een betere plek in mijn leven dan ik ooit geweest ben. Het kan dan wel slecht gaan in de wereld, maar niemand heeft er iets aan dat ik mijn hard verworven geluk daarvoor op ga geven. Het beste wat ik kan doen voor de wereld is om me er niet door te laten meeslepen en de gelukkigste persoon te worden, die ik kan zijn.” Hij kijkt me nadenkend aan en antwoordt. “Ja dat is ook een manier van ertegen aan kijken.”

Die nacht lig ik te woelen in onze camper. Het is onze eerste nacht en alles ruikt nog muf van de vijf maanden dat de camper bij onze vrienden op ons heeft staan wachten. De spullen zijn half uitgeruimd en zitten nog half in de opslag.

Ik bedenk me hoe wonderlijk het is dat ik me meer vastbesloten dan ooit heb voorgenomen dat ik helemaal gezond wil worden en dat nu opeens the German New Medicine op mijn pad komt. Ik ben al 12 jaar op zoek naar de diagnose en oorsprong van mijn aandoenig, maar geen enkele dokter, psycholoog of therapeut heeft met dat kunnen vertellen en nu opeens stond het er zwart op wit. Volgens The German New Medicine helpt ons lichaam ons om innerlijke conflicten op te lossen. In de conflictfase kun je niet slapen, blijf je constant piekeren, voel je je gespannen en heb je het vaak koud. Zonder dat je het door hebt, vinden er veranderingen in je lichaam plaats die je uit balans brengen. De herstelfase is meestal kenmerkend door vermoeidheid, pijn en ziekten. Blijkbaar, ben ik op dit moment in de conflictfase, want weer kan ik de slaap niet vatten en voel ik spanning in mijn lijf, stel ik vast.

Ik zie dat Ylva haar deken heeft afgewoelt. Liggend schuif ik over de matras van de alkoof en tast mijn voet naar het stijle trappetje. Ik klim onhandig naar beneden en leg de deken weer terug. “Waarom zit ik nog steeds in die piekerfase?” vraag ik me af. Moeizaam klim ik het laddertje weer op en doe ik het muffe dekbed over me heen, terwijl mijn hand tegen het plafond aan stoot. Ik zucht en neem toch maar een slaappil om in elk geval nog een paar uurtjes te slapen.

Ik moet denken aan mijn recente bezoek met de arbo arts van het UWV. Al toen hij me op kwam halen uit de wachtkamer, had ik er een slecht gevoel over. Te dure spuntschoenen en iets van arrogantie en onbewust in het leven staan, meende ik uit zijn houding op te maken. Ik moest het ermee doen en probeerde hem zo goed mogelijk te vertellen dat ik al 12 jaar zoekende was naar de oorzaak en welke belemmeringen ik in het dagelijks leven ervaarde. Ook Arthur vertelde over hoe hij er regelmatig in vast liep, en hoe hij geen fulltime baan kon nemen, omdat ik hem te vaak nodig had om voor Ylva te zorgen wanneer ik mijn zenuwstelsel tot rust probeerde te brengen of knock out op bed lag.

Toen ik klaar was keek hij me aan met een ijzeren gezicht en zei; “Ik vind het een helder verhaal. Ik begrijp dat je nog te vaak ziek bent om te werken en dat hierdoor je partner ook niet regelmatig kan werken, omdat jullie met de zorg van jullie kind zitten. Je hoeft me de verklaringen van andere artsen niet te laten zien,want je hebt het helder uitgelegd, maar om heel eerlijk te zijn weet ik niet wat ik ervan moet maken. Je hebt geen gebroken arm, waardoor ik kan zeggen dat je echt je arm niet kan bewegen.” “Met 1 uitgeschakelde arm kun je nog heel wat doen, maar als je lichaam en geest helemaal knock out gaan is er echt niet meer omheen te komen,”probeerde ik nog. Hij keek me glimlachtend aan en ik had geen idee welke gedachten daarachter schuil gingen. Had hij targets te halen? Was hij een lijst met erkende en niet erkende ziekten in zijn hoofd aan het herhalen? “Je kunt als hier niets uitkomt, altijd bezwaar maken,” eindigde hij het gesprek.

Ik voel de boosheid nog opwellen terwijl ik eraan denk en tegelijkertijd boosheid dat ik me er boos over maak, terwijl ik mijn nachtrust zo hard nodig heb. In de brief waarin stond dat ik gewoon 32 uur kon werken omdat ik niets ‘aantoonbaars” had en dat ze binnen een jaar zeker verbetering verwachtten, gaven ze aan dat ik bezwaar kon maken, maar ik heb het erbij gelaten. Het jaar daarvoor heb ik namelijk geprobeerd bezwaar te maken als statement om serieus te worden genomen en nadat ik op een lange wachtlijst was gezet, heeft het hiertoe geresulteerd. Ik wil me nu bezighouden met beter worden en niet met moeten bewijzen hoe ziek ik af en toe ben. Waar je je focus ligt groeit. Bovendien houden ze er wel een heel andere definitie op na van ziekte en gezondheid dan wat voor mij kloppend voelt.

Net als alles zit er in de German New Medicine waarschijnlijk een kern van waarheid en een deel dat niet klopt. Toch vind ik het een fijne manier van kijken dat je niet zomaar wordt aangevallen door gemene bacterieen en virussen of dat je lichaam je zomaar in de steek kan laten. Volgens de GNM zijn bacterieen en schimmels en zelfs kanker pogingen van je lichaam om de balans weer te herstellen. Je lichaam maakt geen onderscheid tussen dingen die in de wereld gebeuren en dingen die intern gebeuren, waardoor ziekten vaak ontstaan als een poging van je lichaam om innerlijke conflicten op te lossen. Ik ben me ervan bewust dat het een hele radicale manier van kijken is, maar het is er eentje die me in harmonie brengt met mijn lichaam, die vrede brengt en begrip in plaats van angst en frustratie wanneer ik me ziek voel en het geeft me meer inzicht en grip op wat er met me aan de hand is.

Al vanaf mijn studententijd is de vraag wat mijn doel is, welke stappen ik moet zetten in mijn leven en waar het heen gaat en duidelijke mindfuck die me wijs maakt dat ik pas kan gaan slapen als ik al deze vragen heb opgelost. Ik had ook nooit een duidelijke richting, een fijne plek of een stabiele relatie, want ooit, toen ik te klein was om de gevolgen ervan te overzien, heb ik de conclusie getrokken dat er geen plek was voor mij en vanaf toen heb ik dat gemanifesteerd.

Maar nu heb ik letterlijk een plek. Ik heb een huis! Ik heb een gezin! En ik ben een lang gekoesterde droom aan het leven! … En misschien is die droom ook wel een beetje een trigger, want weer gaan we het onbekende tegemoet en weet ik niet wat er morgen op me wacht. Het is wat ik het liefste doe en wat ik altijd het liefste gedaan heb, want op goede momenten brengt het me helemaal in het hier en nu en zie ik nog sterker dan normaal de schoonheid van het leven, maar het doet me ook denken aan alle keren dat ik moederziel alleen ergens was waar ik niet wilde zijn….

Hoewel ik nog steeds niet slaap en nu ook begrijp dat dit een teken is dat ik nog steeds ziekte manifesteer in plaats van heling, weet ik dat gezondheid binnen handbereik is. Het is zichtbaar in de overvloed die zich nu al in mijn leven afspeelt en in de manier waarop ik in het leven sta.

De volgende ochtend wordt ik wakker van een lief kinderstemmetje dat zegt;” Mama licht! Kijk licht!” Ik doe mijn ooglapje omhoog en zie twee stralende ogen die me recht aankijken. Ze spreidt haar armen zo wijd mogelijk uit en zegt; ‘Wakker!”