Hoe van scratch dan toch mijn droom is uitgekomen.
De olijfbomen, Eucalyptusbomen en dennen, verraden een zonovergoten landschap dat buiten aan ons voorbij raast. Zo te ruiken zitten we tegenover de toilet in een volle trein naar Tomar. Een middeleeuws stadje in Portugal. Het is zover! Een lang gekoesterde droom wordt werkelijkheid. Al lang voordat ik mijn partner ontmoette of wist dat ik een dochter zou krijgen of een rijbewijs had, droomde ik al van rondreizen in een camper met de liefde van mijn leven en ons kindje. Onze dochter is enthousiast over de treinreis, maar begint te schreeuwen omdat ze niet op het opklapstoeltje kan klimmen. Ik verontschuldig me tegenover een mager uitziende jonge man met blond kort geschoren haar die net nog zat te bellen. Hij haalt zijn schouders op “I have a 3 month old daughter at home, so I am learning.” Ik feliciteer hem en hij kijkt me wat triest aan. “Ze is bij mijn moeder, maar ze groeien zo hard. Zij zegt dat het wel meevalt, maar elke keer als ik thuis kom is ze enorm veranderd! Ik heb haar eens te slapen gelegd bij een meetlint en de volgende dag was ze 2 centimeter gegroeid!” Ik heb eens een documentaire gezien waarin werd uitgelegd dat bij baby’s groei in sprongen gaat, dus ik ben niet verbaasd. “Geniet maar van jullie tijd met jullie dochter,” gaat hij verder. “Een groot deel van de wereldbevolking moet voor dat recht vechten, zegt hij” “Woon je in Tomar?”, vraag ik. “Officieel wel, maar ik werk in Lissabon.” “Ah vandaar,” antwoordt ik. “Hoeveel keer per week ben je thuis?”, vraag ik. Hij trekt zijn wenkbrauwen omhoog en antwoordt; “Je kunt me beter vragen hoeveel keer per maand. Ik rijdt op een truck van Lissabon naar Oekraïne heen en weer.” Opeens begrijp ik zijn opmerking dat het een voorrecht is om tijd met je kind door te brengen. “Fijn dat je nu naar huis gaat om haar te zien,” zeg ik bij het uitstappen. “Ja, het is het mooiste wat er is, maar ook het moeilijkste wat er is.”
Ik weet niet of hij daarmee de gebroken nachten bedoelt en wat er nog meer bij komt kijken, maar ik vermoed dat het is omdat hij ze ook weer achter moet laten. Ik heb met hem te doen en het stemt me triest.
Wat een voorrecht inderdaad om met ons gezin een rondreis te maken. Gewoon een half jaar vrij te nemen en daar niet eens keihard voor te hoeven vechten. Al mijn wensen zijn uitgekomen en ik besef me maar al te goed dat ik bij een klein percentage hoor van de wereldbevolking die dat kan zeggen. Ik heb een slimme, gezonde en onwijs vrolijke dochter die bijna altijd zin heeft in alles wat we maar ook doen. Ik heb een lieve en zorgzame vriend die oprecht en onvoorwaardelijk van me houdt. We hebben een vrijstaand huis met sauna in de tuin en nu dan ook nog een camper en de tijd om een lange rondreis te maken!
Ik moet even met mijn ogen knipperen, want ik weet als geen ander wat het is om zonder te moeten stellen. En toch zijn al mijn dromen stuk voor stuk uitgekomen! Als een sprookje waarbij het na een lange heftige strijd toch nog goed komt. Niet dat ik geen uitdagingen meer heb, maar toch!
Hoe is het ineens zo op zijn plaats gevallen? Er is liefde, er is een kind dat zo vrolijk en levenslustig is dat ze het beste in me naar boven haalt, er is opeens ruimte en genoeg financiële zekerheid om dat te doen . Allemaal from scratch en allemaal pas nadat ik bepaalde dingen radicaal anders aan ben gaan pakken. En dan is er natuurlijk het wensen, er vervolgens niet te hard aan vastklampen, maar wel open staan voor wat er komt. En daar is het dan!
