De reis naar Santa Catalina: tussen schoonheid en schijn
Na een periode van fysieke uitputting voelde mijn lichaam eindelijk weer sterk genoeg om te reizen. Ik nam de boot, stapte in een rammelende bus en reed langs stoffige wegen tot ik het dorpje bereikte. Het zag eruit alsof het zo van de cover van een reisgids was geplukt. Maar wie beter keek, merkte het meteen: tussen het groen schitterde niet alleen zonlicht—het was plastic.
Plastic flesjes in de berm, zakjes vastgeklemd tussen boomwortels, stukjes verpakkingen in voortuinen. Alles wat het dorp binnenkwam, bleef er ook. Er reed dagelijks een vrachtwagen naar de supermarkt, maar nooit eentje terug om het verpakkingsmateriaal mee te nemen.
De keerzijde van het tropisch paradijs werd pijnlijk zichtbaar.
Hoe een simpele afvalwandeling iets groters werd
Ik besloot toch door te gaan met mijn dagelijkse afvalwandelingen. Tot mijn verrassing sloten steeds meer reizigers en dorpsbewoners zich aan. Wat begon als een persoonlijke behoefte, werd langzaam een collectieve beweging.
Ik zocht contact met hostels, en één daarvan wilde meteen samenwerken.
De weken erna stonden in het teken van voorlichting én gezamenlijke opruimacties:
- snippers plastic peuteren uit het zand,
- door prikkelstruiken kruipen voor dat ene flesje,
- stukjes piepschuim bij elkaar schrapen in de brandende zon.
Het werd bijna een spel: welk groepje vond het meeste afval?
Maar achter die speelsheid ontstond ook iets anders: een gevoel van impact.
Het lokale perspectief: goede initiatieven die vastlopen
Tijdens een terugtocht vertelde een lokale vrouw hoe zij ooit samen met andere bewoners een eigen recyclingonderneming was gestart. Vol hoop. Tot de machine kapotging—en er geen geld was om die te repareren.
Het raakte me meer dan ik verwacht had.
Later reed ik met een paar anderen naar de officiële vuilstort. Twee uur lang hobbelen over een stoffige weg, de zon fel boven ons. Ik verwachtte een georganiseerde plek. Containers. Een systeem.
Wat we vonden was een open vlakte waar afval simpelweg werd verbrand.
Zwarte grond. Dikke rook. Geen sortering. Geen filters. Geen weg vooruit.
Het voelde als een metafoor voor iets groters: hoe een wereld die zoveel produceert, geen idee heeft wat ermee te doen—en de last afschuift op de kleinste plaatsen.
De innerlijke strijd: wat heeft het voor zin?
Die ervaring bleef in mij nazinderen. Niet alleen omdat het systeem zo zichtbaar faalde, maar ook omdat het mijn eigen vragen spiegelde:
- Maakte ik eigenlijk wel verschil?
- Was bewust reizen genoeg?
- Kon je impact hebben als het systeem niet meewerkte?
En toch… telkens wanneer ik een fles uit het zand viste of iemand wist te enthousiasmeren om mee te helpen, voelde ik íets kantelen. Misschien was het strand de volgende dag weer vervuild. Maar het ging mij om de keuze:
Niet kiezen voor cynisme, maar voor betrokkenheid.
Niet voor machteloosheid, maar voor bewustzijn.
Weten hoe dit verder gaat? Bestel mijn boek op de boekpagina. Songs en meditaties zijn via QR codes direct te luisteren tijdens het lezen. 🙂
